แด่ พี่ ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ ผู้ใหญ่ ที่คือผู้กล้าในการออกมาเป่านกหวีดในครั้งนึง หากพวกท่านมีเวลา ลองอ่านสักหน่อย ส่วนพี่ ๆ นักข่าว หากจะเอาไปแชร์ต่อ ไม่ต้องพาดหัวข่าวให้รุนแรง ถ้าทำไม่ได้ ไม่ต้องแชร์ต่อนะคะ นักข่าวทีวีช่องใดจะเอาไปอ่านออกอากาศ ขอให้อ่านทุกบรรทัดโดยไม่ใส่ความเห็นตัวเองลงระหว่างบรรทัด ถ้าท่านทำไม่ได้ เพราะอาจจะอ่านผิด ตีความผิด แปลผิด และใส่น้ำเสียงผิด (น้ำเสียงของผู้พูดไม่ได้ต้องการเสียดสี เหน็บแนม ประชดหรือฟาดใคร) หากท่านจะใส่อารมณ์ตัวเองลงไป ขอให้ท่านอย่าเอาข้อความนี้ไปทำข่าวเลย ให้ทุกคนเขาลองแปลกันเองเถิด คนที่อ่านข้อความนี้จบ จะรู้สึกอย่างไร จะมีความเห็นอย่างไร แล้วแต่พวกท่านเลย วันนี้ลูกกอล์ฟได้พูดความในใจแล้ว
A whistle was once seen as hope. It was used as a symbol of democracy. You can't deny that it was a historic movement when there were millions of whistles on the streets nationwide. There was a time when people divided into small groups and the biggest group dominated the scene, which paved the way for the military regime. I was in one of those small groups and it felt right at the time. After a few years, I realised I was wrong... I made a mistake. I was deeply sorry. I decided to choose democracy once again because I couldn't side with any form of dictatorship. It was hard to admit that I was wrong but that's how democracy works! You can be wrong but you get a chance to criticise freely, you can have a chance to express your views. Your voice matters. On the spectrum of democracy, sometimes you win and sometimes you lose, and that's fine. That's the beauty of having democracy. But if you choose to be on the spectrum of dictatorship, you have already lost without fighting. The choice is yours.
