【為什麼同學會上容易「擦槍走火」? 兩性作家點出2個原因】
「同學會不就是人妻炫夫大賽,結婚的可憐單身的?我都不去,覺得很沒意思」、「不好意思吼,我就單身咩,所以去同學會根本在傷口上灑鹽,本來不在意的回家後都覺得寂寞空虛覺得冷...」
你也這樣覺得嗎?為什麼同學會上容易「擦槍走火」?兩性作家點出2個原因...一起來看看⬇⬇⬇
-------------------------------------------
🎁加入康健LINE好友,最新健康資訊不漏接>>https://maac.io/1g5Nl
傷口上灑鹽意思 在 小北斗的夜空 Facebook 的最佳解答
【援手】
上月某天中午,我剛步出商場,一位年過五十、身型略胖的婦人,雙手拿著數袋東西急步從商場衝出;越過我八步之際,突然「嘭」的一聲,整個人向前仆,趴在地上;物品散滿一地,樽裝飲品滾出馬路,瞬間被車輛輾爆,場面觸目驚心!
我立即上前攙扶,婦人臉紅耳赤急忙爬起;旋即聽見身後(商場內入口)有數把聲音同時響起:「哎呀哎呀~仆親喇!仆親喇!都叫佢唔好咁激動、咁勞氣㗎啦!係咁跑,宜家仆.....」
我轉頭一望,猜想是她三位Shopping戰友!
我走近婦人身旁,替她檢查傷勢,發覺她的手掌和膝頭也擦損了;三名戰友走過來,妳一言我一語:「啲嘢污糟哂爛哂唔好要喇!都話妳㗎啦,做乜咁勞氣呢?係咁跑 ,宜家仆.....」
婦人鼓著腮、臉頰更紅了!我見她的汗珠沿著額邊流下,遞上濕紙巾給她,刻意放大聲量問:「妳有冇事呀?需唔需要我幫妳叫白車?」
戰友收聲,婦人臉紅耳赤,像做錯事一樣:「冇事!冇事!唔駛喇!唔該哂妳!」
我:「唔好客氣!我本身有帶火酒噴霧同膠布喺身,如果妳唔驚乸,不如我幫妳消吓毒、貼咗膠布先,妳返屋企再洗乾淨傷口換過啲膠布!」
婦人:「咁.....好吖!真係唔好意思,麻煩到妳!」
我微笑:「唔緊要!一啲都唔麻煩!我本身做社工㗎!」
我幫婦人護理期間,三位戰友再度發功:「係囉係囉,消吓毒,貼塊膠布頂住先啦!妳睇吓妳,跌到咁傷!」
我:「不如妳哋幫佢執返地下啲嘢吖?」(即使不要了,也不要難為清潔工人吧!)
左手掌、右手掌各兩塊;左膝一塊、右膝三塊,合共八塊;把我身上的膠布全部用完!那刻我想,如果我能有多三塊就好!
「妳手腳都郁到,應該冇乜大礙;返去記得第一時間洗乾淨傷口換過啲膠布!」
「知道喇!唔該哂妳!」
「係呀!係呀!唔該哂妳!」戰友執完物品也不輸蝕,終講出一句貼心話!
「唔駛客氣!咁我走先喇!妳小心啲喇!拜拜!」
甚麼時候應說甚麼話,未必人人能掌握得好;但我真心想說的是:「不想伸出援手也不要緊,但千萬不要再灑鹽落對方的傷口!」
願與大家共勉之~
傷口上灑鹽意思 在 作者 Facebook 的精選貼文
1968年布拉格之春的主要主題曲,竟然是Beatles的《Hey Jude》,因歌手Marta Kubisova翻唱而響徹了整個國家。捷克版的改編不再圍繞父親在離婚後的叮嚀,歌詞變得更貼近那個時代的語境:
//Hey Jude,甚麼弄哭了你?
紅着眼又淚盈眶?
除了這份最後的小禮物,便一無所有
你識得幾首歌,它們會伴你度過
Hey Jude,他愛着你。
用歌唱出來會容易一些。
在所有曲終韻結之處,
那裡有一個我們遺下的影子。
這個世界美麗,這個世界邪惡。
Hey Jude,請相信他。
天賦讓他有更多的傷痕,
在傷口上灑鹽,又折斷其撐杆,
世界就這樣統治我們。
這樣滾壓我們。
不不不不不不不不不!
Hey Jude,這是你的歌。
當我唱時,你擘大眼,
而你安靜謙卑地輕哼着,
然後整個場廳都只屬你一個。
所以你來這裡,讓我去那裡。
Hey Jude,我得到
你的門票,去那我只見到少少的地方。
我僅僅只能聆聽和隱藏羞愧,
Hey Jude,神才知道,為何你唱得更好,
而我並不妒忌。
Hey Jude,你知道,
我雙眼通紅,也許是有東西入了去。
這就是它在你口中動聽的原因,
因為你唱盡了整個世界的苦難。//
同年,搖滾樂隊宇宙塑料人誕生了,它亦是未來捷克總統哈維爾最喜歡的一隊Band,他的《七七憲章》的靈感也是源自他們的歌,「活在真實裡」的概念便是出自主音的其中一篇文章。時間來到1976年,或許是秘密警察發現樂隊成員密見哈維爾等知識分子,加上樂隊的創作愈來愈放肆,蘇共開始大清算捷克樂壇,廿多個成員齊齊被捕。
另一個被捕原因,是這年他們發表了一張很特別的專輯《Ach To Státu Hanobení》,意思是「那個誹謗的國度」。當中有一首歌叫《100 Bodů》,用整整20分鐘反覆唱着同一範句諷刺蘇共當局,來鋪陳出最後那著名的一句:咁點解我哋要驚佢哋?
歌詞:
//
They fear the old because of their memory
They fear the young because of their innocence
They even fear schoolchildren
They fear the dead and their funerals
They fear the graves and flowers which people put on those graves
They fear the church, priests and nuns
They fear the workers
They fear the Party members
They fear the non – party members
They fear science
They fear art
They fear poems and books
They fear theatre plays and movies
They fear records and cassettes
They fear writers and poets
They fear journalists
They fear actors and sculptors
They fear painters and singers
They fear radio stations
They fear television satellites
They fear the free flow of information
They fear foreign literature and newspapers
They fear the scientific progress
They fear Xerox prints
They fear typewriters
They fear letters
They fear telephones
They fear letting people out (of the country)
They fear letting people in
They fear the left wing
They fear the right wing
They fear the departure of Soviet troops
They fear the changes in Moscow
They fear disarmament
They fear the contracts they signed
They fear their own signatures
They fear their own police
They fear the cops
They fear because of the cops
They fear chess players
They fear tennis players
They fear hockey players
They fear gymnasts
They fear saint Václav
They fear Jan Hus
They fear all the saints
They fear the snacks/gifts from saint Mikuláš (he's like eastern Santa Claus)
They fear the baby Jesus
They fear statues with backpacks on their backs
They fear archives
They fear historians
They fear economists
They fear sociologists
They fear philosophers
They fear physicists
They fear doctors
They fear political prisoners
They fear the families of political prisoners
They fear todays evening
They fear tomorrows morning
They fear today and everyday
They fear the future
They fear the past
They fear heart attacks and cirrhosis
They even fear the slight trace of conscience which maybe remained in them
They fear the streets
They fear their own castle ghettos
They fear their own families
They fear their own relatives
They fear their former friends and comrades
They fear their current friends and comrades
They fear each other
They fear the things they said
They fear the things they wrote
They fear they will lose their status
They fear both water and fire
They fear both wet and dry
They fear the snow
They fear the wind
They fear both freeze and heat
They fear noise and silence
They fear the light and the dark
They fear both joy and sadness
They fear jokes
They fear fairness
They fear honesty
They fear the educated
They fear the talented
They fear Marx
They fear Lenin
They fear all of our dead presidents
They fear the truth
They fear the freedom
They fear democracy
They fear The declaration of human rights
They fear socialism
SO WHY ARE WE AFRAID OF THEM?
//
他們害怕老因為他們的記憶,他們害怕年輕因為他們的天真,他們害怕死屍和他們的葬禮,他們害怕墓碑和放在墓上的鮮花;他們害怕教堂,害怕工人,害怕黨員,害怕非黨員,害怕科學,害怕藝術,害怕詩書,害怕戲劇……害怕自己的警察,害怕因為警察,害怕街頭,害怕政治犯,害怕政治犯的家人,害怕笑話,害怕公正,害怕誠實,害怕馬克思,害怕真相,害怕自由,害怕民主,害怕人權宣言,害怕社會主義……這不就是中共的寫照嗎?
搖滾精神之死,全因歌手們已不再唱得出這種的歌,他們在錄音室對極權歌功頌德,因為他們害怕。SO WHY ARE WE AFRAID OF THEM? 以前的人比較有骨氣,還是現在的自由比以前還要少?
往後的日子,請不要停止歌唱。讓信仰在歌中飄揚。
作者