Ootsuka Akio ผู้ให้เสียงลุงงูออกมาเล่าว่า
เพราะอะไรเหล่าเซยูถึงไม่มีงานทำ
ตอนนี้มีคนอยากมาเป็นเซยูกันเป็นจำนวนมาก
และมีเซยูหน้าใหม่เข้ามากันเต็มไปหมด
จนตัวเองก็จำไม่หวาดไม่ไหวว่าใครเป็นใครบ้าง
และสิ่งที่เราเป็นห่วงก็คือ
การที่มีคนรุ่นใหม่จำนวนไม่น้อยคิดว่า
การได้เป็นเซยู = การหางาน
โดยทั่วไปก็คือ จะไปเข้าโรงเรียนนักพากย์ก่อน
พอเรียนรู้การแสดงแล้วก็ไปเขาสังกัดสำนักงาน
ไปช่วยงานผู้จัดการด้วยรายได้ถูกๆ หาโอกาสของานจากเขา
ทำพาร์ทไทม์ไปด้วย และรับงานพากย์ด้วย
แล้วค่อยพัฒนาไปทำงานักพากย์เต็มๆ
.... พอนึกแล้วก็มากลุ้มว่าจะอธิบายให้เขาเข้าใจยังไงดี
------
ถ้าคุณอยากมาเป็นเซยู นั่นก็เป็นสิทธิของคุณที่จะทำ
แต่อย่ามานึกเลยว่า การมาเป็นเซยู จะเท่ากับการเลือกอาชีพ
ไม่ใช่ของจำพวก จะมาเป็นหมอ จะมาเป็นคนทำขนม
หรือจะมาเป็นพนักงานของ Bandai
เพราะในโลกนี้มันไม่มีอะไรมารับรองว่า
คุณมีสถานะเป็นเซยู
มันไม่มีเอกสารใบอนุญาตหรือใบเกียรติคุณจะมาบอกว่าคุณเป็น
บอกได้เต็มที่ก็คือ เราสังกัดสำนักงานไหน
หรือไม่ก็พากย์เป็นตัวละคร .... จากเรื่อง .....
..... ซึ่งมันไม่ใช่การแนะนำตัวที่มีความหมายอะไรกับคนทั่วไปเลย
และอะไรคือมาตรฐานวัดว่า
คุณได้เป็นเซยูแล้ว?
ได้เข้าสังกัดสำนักงานเหรอ?
หรือได้พูด สวัสดีค่ะ ประโยคเดียวก็ถือว่าได้เป็นแล้ว?
และต่อให้คุณได้เป็น
มันก็ไม่มีอะไรมารับรองว่าคุณจะได้รับเงินสำหรับกินอยู่มาทุกเดือน
------
งานเซยูทั่วไปนะ มันเป็นของคนละระดับกับงานของ
[เซยูที่ได้รับความนิยม]
สิ่งที่ผู้ผลิตเขาต้องการคือ
[คนที่แสดงได้ในขอบเขตของต้นทุน]
ทำให้เขาอาจจะเอานักแสดงจากสาขาอื่นๆมาใช้แทนก็ได้
คนที่คิดว่า เซยู เป็นนักแสดงที่เก่งด้วยนะ
มันมีแต่พวกโอตะกลุ่มเดียวเท่านั้นเอง
การที่คุณเรียกตัวเองว่าเซยู
มันไม่ได้มีอำนาจต่อรองที่จะทำให้คุณได้รับงานพากย์ขึ้นมาเลย
กลับกัน คนที่เขาได้รับงานพากย์ต่างหาก
ถึงจะเป็นคนที่ถูกเรียกว่าเซยู
-------
และเหล่าคนหน้าใหม่ที่ไม่เข้าใจตรงนี้
ก็จะมากลุ้มทีหลังว่า
ตัวเองได้เป็นเซยูแล้ว แต่ทำไมถึงไม่ได้งาน
แล้วก็หมดกำลังใจจนยอมแพ้แล้วเลิกกันไป
ที่พูดมานี่เป็น 90% ของเซยูหน้าใหม่
และเหตุผลง่ายๆเลยก็คือ มันมีงานมาป้อนไม่พอ
--------
เหตุผลที่เซยูจำนวนมากไม่มีงานทำ
ก็เป็นเพราะมันมีเซยูมากเกินต่อความจำเป็น
ประวัติศาสตร์ของเซยูญี่ปุ่นมีมาตั้งแต่ช่วงปี 1960
ที่งานพากย์หนังต่างประเทศมีความจำเป็นมากขึ้น
ซึ่งในตอนนั้น มันเป็นงานจำพวกแค่ใช้เสียงก็พอแล้ว
เอาพวกนักแสดงที่ขายไม่ออกมาใช้งานก็ได้
เรามีเก้าอี้อยู่ 50 ที่
แล้วก็มีนักแสดง 50 คนมานั่งให้มันเต็ม
แต่ตอนนี้เรามีเซยู 1 หมื่นคน
ที่มาแย่งเก้าอี้ 300 ที่นั่งกัน
พอเข้าช่วงปี 2000 มา
จำนวนอนิเมมีมากขึ้น
แล้วเกมแบบ Full Voice ก็มากขึ้นตามด้วย
แต่มันก็ยังไม่มากพอจะมาเติมเต็มความต้องการของคนหมื่นคน
มันเลยกลายเป็นงานที่คุณจะต้องมาแย่งกัน
แบบเลือดขึ้นตา
------
แล้วงานที่คุณได้รับก็จะเป็นของจำพวกเศษเสี้ยวเงิน
ที่มันไม่พอต่อการหาเลี้ยงชีพ
คนที่เป็นเซยูจำนวนมาก
เขาถึงได้ต้องทำงานพาร์ทไทม์ควบคู่ไปด้วย
อย่างตัวเขาเองก็ทำงานพาร์ทไทม์
จนถึงช่วงอายุเกือบจะ 30
และตัวเขายังเป็นผู้โชคดีที่หลุดรอดมาได้เร็วกว่าคนอื่น
คนที่อายุ 30 40 กว่าแล้ว
แต่ก็ยังหาเลี้ยงตัวเองจากงานพากย์เป็นหลักไม่ได้
มันก็มีถมไป
มันถึงได้เป็นของอันตราย
ที่คุณจะมาคิดว่ามันเป็นทางเลือกในการประกอบอาชีพ
ยกเว้นเสียแต่ว่าคุณจะเป็นคนจำพวกบ้านรวย
ที่บ้านมีกิจการให้สืบทอด
หรือแต่งเข้าบ้านคนรวยได้
ก็อย่าคิดจะมาเป็นเลยเสียดีกว่า
----------
และพอเราพูดเรื่องไม่มีงานแล้ว
มันจะมีความเห็นจำพวก
ถ้าไม่มีใครให้งานคุณ คุณก็ต้องหาหรือสร้างงานเอาเองสิ
....เซยูเป็นอาชีพที่หาหรือสร้างงานเองไม่ได้
งานของเราคืองานให้เสียงให้อะไรสักอย่าง
ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นหนังก็ดี การอ่านอะไรก็ดี
มันเป็นงานที่เตรียมไว้ให้เราโดยลูกค้ากลุ่มต่างๆ
เช่นบริษัทโปรดั๊กชั่น อนิเมเตอร์ คนเขียนบท และอื่นๆ
เราเป็นอาชีพที่จะใส่เสียงของเราลงไปเป็นวัตถุดิบ
ในโลกที่พวกเขาสร้างขึ้น
มันจะมีคนที่เขียนบทหรือสร้างผลงานของตัวเอง
แล้วก็พากย์เสียงการแสดงเองอยู่
แต่นั่นไม่ใช่ **งานของเซยู**
สิ่งที่เราทำได้อย่างเดียวคือ **รอ**
ใช่ เราต้องแย่งงานมาจากเซยูคนอื่น
แต่ก่อนหน้านั้นนะ เราจะต้องรอให้มีงานถูกสร้างขึ้นมาก่อน
และเราก็เป็นเหมือนสินค้าที่ถูกวางอยู่บนหิ้ง
รอให้เขามาเลือกเราเอาไปใช้ในผลงานของเขา
รอให้เขามาบอกว่า [ช่วยพากย์คำพูดนี้ที]
ซึ่งมันเป็นเรื่องที่
คนอยากจะเป็นเซยูจำนวนมากมองข้ามไป
--------
และในขณะเดียวกัน
คุณจะต้องฝึกพัฒนาตัวเองในขณะที่รองานอยู่ด้วย
ไม่มีผู้จัดการที่เขาอยากจะให้งานคนที่เอาแต่นอนกลิ้งหรอก
คุณต้องฝึกวิชา ขยายความรู้
ให้ตัวเองมีอาวุธไปต่อสู้กับคนอื่นแบบเท่าที่จะทำได้
พอคุณพยายามแล้ว
ถึงจะได้มีคนระดับโปรดิวเซอร์หรือผู้กำกับ
ที่เขาจะมาเห็นตัวตนของคุณได้
------
นี่เป็นโลกที่
ความพยายามไม่ได้ทำให้เกิดผลตอบแทนเสมอไป
การพยายามมีค่าแค่ อาจะจะได้รับงาน เท่านั้น
ต่อให้คุณลับดาบจนคม
แต่มันไม่มีอะไรรับรองว่าคุณจะมีโอกาสได้ใช้ดาบเล่มนั้น
และท้ายสุด ชะตากรรมของคุณ
ก็จะขึ้นอยู่กับ ดวง เป็นอย่างเดียว
แต่เมื่อคุณมีดวงเจอกับโอกาส
ถ้าคุณเป็นดาบทื่อๆที่ไม่ได้ลับ
ก็จะต้องมาผจญกับความยากลำบากกับการต่อสู้กับดาบเล่มอื่น
ต้องมารอลับดาบไปเรื่อยๆ
กับโอกาสที่อาจจะไม่มีวันมาถึง
และมันอาจจะกลายเป็นการพยายามลับดาบจนตาย
ที่ไม่มีความหมายอะไรขึ้นมาเลย
------
นี่คือการใช้ชีวิตของเซยู
ซึ่งสำหรับบางคนแล้ว อาจะเป็นการทำไปชั่วชีวิตจนตาย
การที่คุณไม่สามารถสร้างงานขึ้นมาเองได้
คือการที่คุณจะต้องมาผจญกับประสบการณ์แบบนี้
https://toyokeizai.net/articles/-/321702
