ยาวหน่อยนะ เพราะอยากจะเขียนประสบการณ์ครั้งแรกของ การเข้าไปสัมผัส #blindexperience2019 #เรื่องเล่าจากหิ่งห้อย เราจะไม่เรียกว่าการชมเพราะว่าเราไม่ได้ใช้สายตาเราเลย เราใช้ประสาทสัมผัสที่เรามีทั้งหมด ยกเว้น ดวงตา แน่นอนเพราะมันคือ blindexperience ประสบการ์ณที่จะทำให้คุณเข้าใจในโลกแห่งความมืดมากขึ้น (มีสปอยล์นิดๆ)
Blind experience แบ่งเป็น 2 ส่วน มีส่วนนิทรรศการและละครเวที 6 มิติ
ในส่วนนิทรรศการคือการใช้ประสาทต่างๆทั้ง การฟัง การรับรู้กลิ่น รับรู้รสชาติ เค้าจะให้เราปิดตาแล้วทำกิจกรรมเหล่านั่น เนื่องจากเราไปช้าแล้ว เราเลยเข้าร่วมได้เพียงกิจกรรมเดียวคือ ฟัง ... (เพราะฉะนั้นไปเร็วๆก็ดี ได้เข้าร่วมทุกอัน)
ในส่วนนี้เราจะต้องเดินเข้าไปนั่งคุยกับคนแปลกหน้า พอเริ่มปิดตาก็รู้ถึงความลำบากเดินหาเก้าอี้ ทั้งๆที่มีคนพาไป แต่เราต้องสัมผัสเก้าอี้ จินตนาการว่าอันไหนคือที่นั่ง พนักพิงเป็นยังไง ... ไม่รู้ว่าเรานั่งตรงไหน รู้แต่เดินเข้ามาลึกพอสมควร ไม่รู้ว่าใครนั่งข้างๆ เพื่อนที่มาด้วยกันได้นั่งข้างๆเรามั้ย มันเป็นความรู้สึกตัวคนเดียวมาก จนต้องเรียกชื่อเพื่อน เพื่อนให้รู้ว่าเพื่อนอยู่ใกล้ๆ เราไม่ได้ถูกทิ้งคนเดียว
เค้าเอาใครไม่รู้มานั่งคุยกับเรา ให้จับมือคนตรงข้ามแทนที่จะมองหน้าก่อนคุย กลายเป็นเราต้องจินตนาการจากสัมผัสมือ คนนี้มือนุ่มจัง น่าจะเป็นผู้หญิงที่ดูแลตัวเอง คำแรกที่คุยกันคือให้แนะนำตัว ... คนที่เราคุยด้วยแนะนำตัว ว่าชื่อ “เต๊าะ” เอาจริงๆพอได้ยินคำนั้น รู้สึกว่าโดนแกล้งอยู่แน่ๆ ในหัวคิดไปต่างๆนานา ว่าเค้าจะมาลองใจอะไรเรา ทำให้ไม่ได้ฟังที่เค้าพูดเลย ไปโฟกัสรอบๆว่าคนข้างๆโดนเหมือนเรามั้ย พอเริ่มสบายใจว่าคนนี้น่าจะชื่อเต๊าะจริงๆไม่ได้โดนแกล้ง ก็เลยเริ่มเปิดใจ กลายเป็นดีใจที่ได้เจอคนที่ชื่อเดียวกัน เอาจริงๆ รู้สึกว่าการที่เรามองไม่เห็นมันยากมากๆ กับการที่จะเริ่มทำความรู้จักใคร อยู่ๆคงจะเข้าไปสัมผัสใครคงไม่ได้ ยิ่งจะเข้าไปคุยยิ่งยากใหญ่ไปใหญ่
ถึงเวลาของละคร 6 มิติ... “เรื่องเล่าจากหิ่งห้อย” เค้าให้เราเริ่มปิดตา เรื่องราวได้ดำเนินไป ก็ 6 มิติจริงๆแหละ มีการทำเสียงsound effect ระบบลมพัด เก้าอี้โยก ฝนตก และอื่นๆอีกมากมาย ... เพลงในเรื่องเพราะมาก เพราะจนขนลุก เสียงมันฟังดุสุขปนเศร้ายังไงไม่รู้ ในระหว่างละครเล่นมีความรู้สึกอยากเปิดตาเป็นระยะๆ อยากเห็นว่าคืออะไร ต้องต่อสู้กับตัวเองพอควร
อยากบอกว่าการที่เราปิดตาประสาทสัมผัสทุกอย่างมันทำงานดีมากเลยนะ เราได้ยินเสียงรอบๆชัดเจน เป็นแบบมีความใกล้ไกลอย่างชัดเจน กลิ่นต่างๆ ความรู้สึกและจินตนาการมันไปไกลเว่อ ไม่เคยร้องไห้ให้กับละครเวทีเรื่องไหนได้มากเท่านี้ คงเป็นเพราะเราได้แทนเรื่องราวและตัวละครทุกตัว ในภาพจินตนาการ ประสบการณ์ต่างๆที่เราอาจจะเคยพบเจอ แน่นอนว่าภาพละครในหัวแต่ละคน คงจะต้องแตกต่างกันออกไปแน่ๆ
ที่ต้องปรบมือให้มากๆ คือกลุ่มคนที่ทำงานดีๆแบบนี้ขึ้นมา ด้วยจุดประสงค์ที่เป็นประโยชน์มากๆ เป็นการทำงานของคนตาดีกับคนตาบอดที่มันดีมากๆ ประทับใจทั้งแนวคิดและการถ่ายทอด
สุดท้ายล่ะ เค้ากำลังจะเปิดรอบเพิ่มเร็วๆ เพราะตอนนี้เต็มหมดแล้วจ้า อยากให้ทุกคนไปช่วยกันสนับสนุน มันไม่ใช่แค่ละครคนตาบอด แต่มันคือประสบการณ์ที่เราจะได้สัมผัสจากการร่วมมือกันสร้างศิลปะที่ทั้งคนตาดีและคนตาบอดมารู้สึกร่วมกันได้ ไม่แบ่งแยก
เราอาจจะตัดสินคนอื่นด้วยสายตาในทุกๆวัน ลองมาปิดตาแล้วดูบ้าง เราอาจจะได้สัมผัสอะไรที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนก็ได้!!
จบ
