ผมไม่ขาว
1 ในบทความจากหนังสือ #twelvecolours หนังสือเล่มเล็กๆ เล่มแรกและเล่มเดียวที่ผมเคยเขียนเมื่อ 6 ปีก่อน ...... ช่างเหมาะเจาะกับช่วงเวลาและสถานการณ์พอดิบพอดี
When I born, I black
When I grow up, I black
When I go in sun, I black
When I scared, I black
When I sick, I black
And when I die, I still Black
And you white fellow,
When you born, you pink
When you grow up, you white
When you go in sun, you red
When you cold, you blue
When you scared, you yellow
When you sick, you green
And when you die, you gray
And you calling me colored?
.
.
กลอนบทนี้ว่ากันว่าเป็นของเด็กน้อยเชื้อสายแอฟริกันที่ UN เสนอให้เป็นบทกวียอดเยี่ยมแห่งปี 2006 และมันช่างเสียดสีได้ดีและเหมาะกับเวลานี้ซะเหลือเกิน
เวลาเปลี่ยน โลกเปลี่ยน แต่มนุษย์(บางคน) ไม่ยอมเปลี่ยน......
5ปีที่แล้ว
....ผมนั่งมองดูเฝือกสีขาวที่เริ่มจะไม่ค่อยขาวบนข้อเท้าขวาของตัวเอง มันไม่มีร่องรอยการขีดเขียนอะไรเพราะถูกคุณหมอพันผ้าก๊อซทับไว้อีกชั้นจนแน่น หลายวันที่ผ่านมาจึงไม่มีใครผู้ใดสามารถใช้ปากกาเมจิกหรือหมึกซึมเขียนอะไรกวนๆลงไปได้
หลังจากเดินไม่ถนัดมาสี่ห้าวัน ผมคิดว่าคงถึงเวลาที่ต้องตัดมันออกแล้วล่ะ รำคาญชะมัดยาด มันไม่มีอะไรหัก ก็แค่ข้อเท้าพลิก เอ็นอักเสบ และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่อาการแบบนี้เกิดขึ้นกับคนชอบเล่นกีฬาประเภทต้องใช้ร่างกายเข้าปะทะแบบผม ผมจำไม่ได้ว่าในชีวิตนี้ข้อเท้าบวมแบบนี้มาแล้วกี่ครั้ง แต่ที่จำได้ชัดเลยคือครั้งล่าสุดที่มันเกิดขึ้น
เมื่อแปดปีที่แล้ว(13 ปีก่อน) ผมต้องเดินกะเผลกๆแบบนี้อยู่ในดินแดนที่ห่างออกไปเกือบหมื่นกิโลเมตรจากบ้านเกิดในแผ่นดินที่ผู้คนใฝ่ฝันอยากจะไปสัมผัสสักครั้ง
สรวงสวรรค์สำหรับพวกที่เรียกตัวเองว่าผู้ดี
เมืองแห่งบทกวีและเชอร์ล็อก โฮมส์
ประเทศที่ประชากรส่วนใหญ่เป็นคนขาว
และในประวัติศาสตร์ยังไม่เคยมีผู้นำของชาตินี้ที่มีผิวสีอื่น
ถ้าจะพูดกันจริงๆ ในหลายเมืองของอังกฤษ ณ ปัจจุบันก็ไม่ได้มีคนขาวที่เป็นคอเคเชียนแท้ๆ มากเท่าไหร่เมื่อเทียบกับหลายสิบปีก่อน
ถ้าเข้าไปเช็กข้อมูลสำมะโนประชากรล่าสุดของอังกฤษจะพบว่า White British หรือคนขาวที่เป็นชาวอังกฤษแท้ๆ กลับค่อยๆ ลดจำนวนลงทีละนิดๆ โดยเฉพาะใน Greater London แต่ยังไงก็จัดว่ามีเยอะอยู่ดีล่ะนะ ทั้งในเมืองหลวง ในพื้นที่ท้องถิ่นที่ไกลออกไป รวมทั้งเวลส์ ไอร์แลนด์เหนือ และสกอตแลนด์ด้วย พูดง่ายๆ ว่ายิ่งสูงขึ้นไปและยิ่งหนาว คนขาวก็ยิ่งเยอะ นี่แหละประเทศต้นแบบของ Game of Thrones
ประเทศที่ครั้งหนึ่งเคยนำนักโทษ หรือคนคุกไปทิ้งไว้ในทวีปอื่น
ประเทศที่ออกล่าตระเวนหาดินแดนใหม่ๆ เพื่อมาเป็นอาณานิคม
ประเทศต้นแบบสังคมประชาธิปไตย
ประเทศที่ครั้งหนึ่งได้ชื่อว่าเกรียงไกรที่สุดในโลก ประเทศที่มีลีกฟุตบอลที่ว่ากันว่าสนุกและมีแฟนบอลมากที่สุด
คงเหมือนกับเด็กผู้ชายทั่วๆ ไปไม่ว่าจะที่ไหนบนโลกใบนี้ที่ชอบวิ่งไล่เตะลูกหนังกลมๆ อย่างเมามัน ตอนเด็กๆ ความฝันของผมก็คือการได้เดินทางไปยังดินแดนแห่งนี้ และได้กลายเป็นหนึ่งในนักเตะไทยคนแรกๆ ที่มีโอกาสสัมผัสกับลูกหนัง (น่าจะทำจากวัวมากกว่าหมูนะ) และหญ้าสายพันธุ์แท้แบบอังกฤษ (ปัจจุบันเป็นหญ้าสังเคราะห์ไม่ก็หญ้าผสม)
แต่เมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว การจะเดินทางไปที่นั่น อย่าว่าแต่ไปเล่นฟุตบอลอาชีพเลย แค่ไปเรียนก็ไม่ได้ง่ายแบบสมัยนี้ ที่แค่มีเงินก็สามารถไปได้ (แต่ไปแล้วจะอยู่แบบไหนก็ว่ากันไป)
ผมมีโอกาสไปเรียนต่อที่อังกฤษเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แม้จะแค่สิบห้าเดือน แต่ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ล้ำค่าสำหรับผู้ชายที่โตมากับโลกแคบๆ ในโรงเรียนประจำ
หลายสิ่งอาจไม่ต่างจากที่เคยเรียนรู้ผ่านการอ่าน การดู และการฟัง แต่หลายอย่างก็ค่อนข้างต่างออกไป จากที่เคยจินตนาการเอาไว้อย่างสิ้นเชิง มันไม่ได้สวยงามไปซะหมด......
มาถึงตอนนี้หลายคนอาจเข้าใจว่าผมมีประสบการณ์ถูกเหยียดผิวจากผู้คนในอังกฤษมาแล้ว คำตอบคือเปล่าเลย
ผมเคยแต่ถูกถามว่ามีกัญชาขายมั้ย? (ฮาๆ คงเพราะตอนนั้นผมยาวมาก แถมไว้หนวดคล้ายๆ กับพี่ฮิวโก้ตอนอยู่วงสิบล้อ)
แต่...เพื่อนผมหลายๆ คนเคยโดน ผมไม่เคยพยายามหาเหตุผลว่าทำไม เพราะเข้าใจดีว่ารากฐานกรอบความคิดและความเชื่อของมนุษย์นั้นแม้จะเปลี่ยนกันได้ แต่ไม่ง่ายสำหรับทุกคน
คนขาวแท้ๆ ในประเทศอังกฤษและบางประเทศในยุโรปที่มีอารยธรรมมายาวนาน อย่างสเปน ฝรั่งเศส อิตาลี หรือกรีซ ถึงไม่แสดงออก แต่ลึกๆ ข้างใน
พวกเขายังคงเชื่อเสมอว่าตนมีอะไรที่เหนือกว่าคนผิวสี
ก็คงเหมือนๆ กับการที่คนอังกฤษกว่าครึ่งประเทศไม่เคยเห็นด้วยกับการเข้าเป็นส่วนหนึ่งของ EU เพราะมองว่าไม่จำเป็น เนื่องจากค่าเงินปอนด์ก็เสถียรและมีค่าสูงกว่าเงินสกุลอื่นๆ อยู่แล้ว แถมอัตราการว่างงานของคนในประเทศก็อยู่ในเรตที่ไม่น่าเป็นห่วงอะไร ซึ่งก็อาจจะจริงของพวกเขา (จน Brexit ในที่สุด)
....ครั้งหนึ่งระหว่างนั่งรอเลกเชอร์ในห้องสัมมนา ผมแลกบทสนทนาที่อาจเรียกได้ว่าเป็นวิวาทเล็กๆ กับเพื่อนชาวฝรั่งเศสคนหนึ่งชื่อลอร์ล เธอเป็นสาวผิวขาวร่างใหญ่ ผมสีออกส้ม ผมถามเธอว่า
...
“แบบไหนที่เธอเรียกว่าขาว แบบนี้ หรือแบบนี้?”
“แบบนี้” แรก ผมถกแขนเสื้อขึ้นแล้วชี้ที่แขนตัวเอง ส่วน “แบบนี้” หลัง ผมชี้ที่แขนของเธอ
...
ผมถูกเรียกว่าไอ้เผือกมาตั้งแต่เด็ก แถมตอนนั้นมั่นใจมากว่าขาวเป็นพิเศษ ด้วยความที่ไม่ค่อยได้ถูกแดดมานาน
ส่วนลอร์ลนั้นมีผิวออกบรอนซ์ทองๆ ผสมแดงๆ เหมือนผิวที่ผ่านการอาบแดดมา คือมันไม่ใช่ขาวแน่ๆ
ลอร์ลหันมามองหน้าผมอย่างเย็นชา ด้วยสายตาที่ถ้าแปลเป็นภาษาพูดได้คงประมาณว่า “ไอ้โง่เอ๊ย ถามคำถามอีเดียตอะไรเนี่ย?”
แล้วเธอก็ชี้ไปที่แขนเหลืองๆ แดงๆ ของเธอแทนคำตอบแบบไม่ต้องคิด
ผมยิ้มแล้วถามกลับไปอีกครั้ง
“คุณมั่นใจเหรอ?”
เธอหันมาพยักหน้าแล้วตอบว่า “ใช่”
ผมยังคงกวนเธอต่อ
“ทำไมผมกลับคิดว่าผมผิวขาวกว่าคุณอีกล่ะ”
เธอหันมาด้วยหน้าตาที่เริ่มคล้ายกับนางพันธุรัตผมแดง พร้อมจิ้มนิ้วลงมาที่แขนผม
“ไม่ ไม่ ไม่ ดูนะ นื่คือเหลือง ไม่ใช่ขาว”
แล้วก็ชี้ไปที่แขนตัวเอง “นี่ขาว ไม่ใช่เหลือง!”
.
ผมได้แต่ยิ้มแล้วไม่พูดอะไรต่อ .... ^^
ระหว่างนั้นคริสติน เพื่อนชาวฝรั่งเศสเชื้อสายเอเชียของผมอีกคน ซึ่งเห็นเหตุการณ์โดยตลอดก็ย้ายมานั่งข้างๆ เธอกระซิบบอกผมว่า
“ใจเย็นๆ ถ้าคุณอยากจีบสาว นั่นไม่ใช่วิธีการที่ดีเลยนะ ชั้นช่วยเอามั้ย”
ผมหัวเราะ แล้วบอกเธอกลับไปว่า
“ไม่เลย ผมไม่ได้จีบลอร์ล ผมแค่สงสัยจริงๆ อยากรู้ทัศนคติเรื่องสีผิวของผู้หญิงยุโรปเป็นยังไง สำหรับผม รัสเซียนและสแกนดิเนเวียนขาวมาก แต่ชาติอื่นๆ ในยุโรป เช่น ทางใต้อย่างฝรั่งเศส สเปน ก็ไม่ได้ขาวเท่าไหร่
แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าข้อห้ามในการเริ่มบทสนทนากับผู้หญิง นอกเหนือจากตัวเลขแล้ว ก็คือสีผิว”
คริสตินหัวเราะ
“คุณต้องเข้าใจว่ายังไงเราก็ไม่ใช่คนขาวในสายตาของพวกเขา และไม่มีวันเป็น ครอบครัวของชั้นย้ายมาจากลาวตั้งแต่ชั้นห้าขวบ แม้ว่าทุกวันนี้ เราจะพูดภาษาเดียวกัน แต่บางครั้งชั้นก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าเราเป็นสิ่งมีชีวิตคนละสปีชีส์กันกับคนที่นี่อยู่ดี”
ผมฟังคริสตินอธิบายเพลินๆ ก่อนจะต้องงง เมื่อเธอปิดท้ายบทสนทนาของเราว่า
“ว่าแต่ คุณมีแฟนรึยัง”
“…….”
บางทีผมอาจจะผิด บางทีผมอาจจะคิดมากไปเอง แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้ก็คือ ความคิดเปลี่ยนง่าย ความเชื่อเปลี่ยนยาก และไม่ใช่ทุกครั้งที่ความคิดกับความเชื่อจะต้องเป็นไปในทิศทางเดียวกัน
บางครั้งคุณอาจไม่คิดว่าคุณกำลังดูถูกใคร และคุณก็อาจไม่เชื่อหรือยอมรับว่าลึกๆ ในใจแล้วคุณเองก็คิดว่าคุณเหนือกว่าคนอื่นอยู่เช่นกัน
......
มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อนแบบนี้แหละ และจะเป็นแบบนี้ตลอดไป
#ผมไม่ขาว
#twelvecolours
#เขย่งก้าวกระโดด
#peoplepersona
twelvecolours 在 Mademoiselle 22" long - NOW in Twelve Colors - Pinterest 的推薦與評價
Mademoiselle 22" long - NOW in Twelve Colors. 22" long vinyl gloves are a less expensive alternative to patent leather gloves. They're made from a Spandex ... ... <看更多>